Энэтхэгийн хойд хэсэгт, Гималайн нурууны энгэрт нэг нууцлаг хавцал байдаг. Зуун жил гаруй хүний ​​хөл гишгэгдээгүй догшин хэмээдэг.

Нутгийн иргэдийн хувьд түүний тухай нэг зүйл мухар сүсгийг үүсгэдэг. Тэнд ямар ч эрдэнэс байхгүй хэмээн олонд тараасан хууль байх тул тэнд очихыг эрэлхийлэгчдэд адал явдлыг удирдамжаа болгохыг зөвшөөрдөггүй.

Энэтхэгийн эрх баригчид Долоон үхлийн хөндий гэж нэрлэгддэг энэхүү хавцлын координатыг нууцалдаг яагаад гэхээр хараал идсэн газарт очсон олон арван хүний ​​ хэн ч амьд үлдсэнгүй.

Тэмдэглэлийн дэвтэр

1856 оны хавар ууланд ан агнахаар явсан Сиккийн анчин шуурганд төөрчээ Хар үүлнүүд тэнгэрийг бүхэлд нь бүрхэж, бороо тасралтгүйгээр ороход хэдэн зуун мод, хар салхины хүчинд булгарч унасан байв. Аянга бууж аймшигт үзэгдлээс айсан анчин уулын хажуу дахь жижиг агуйд хоргоджээ.

Агуйд цэргийн дүрэмт хувцастай явсан хүний араг ясыг олж харжээ. Түүний дэргэд офицерийн цүнх хэвтэж байсан бөгөөд тэнд нь цахиур гар буу болон бусад цэргийн хэрэгслүүд, ном байв. Анчин хүн яаж уншихаа мэдэхгүй байсан ч агуйд үхсэн хүний ​​тэмдэглэлийг бусад эд хөрөнгийн хамт авч ном бичигтэй хүнд үзүүлэх тухай бодож байжээ.

Гэвч гэртээ ирүүтээ агуйгаас олсон бүхний талаар бүрэн мартаж, тэмдэглэлийн дэвтэр нь Сихийн овоохойд бараг хагас зуун жилийн турш хэвтжээ.

Тун сонин тохиолдлоор Энэтхэгийн эрдэнэс хайх хүсэл тэмүүлэлтэй адал явдалт Грэм Дикфордын гарт оров. Хуучирсан тэмдэглэлийг харсан ч хуудсууд нь хагас ялзарсан тул ялгаж унших бэрхшээлтэй ч адал явдалт эрийн гарт Английн колоничлогч цэргүүдийн ахлагч Ричард Баттерфилдийн өдрийн тэмдэглэл байгааг олж мэдэв. Жижиг аймгийн гарнизоны командлагч байхдаа нутгийн иргэдээс Долоон үхлийн хөндийн домгийг сонссон байжээ.

Домог.

Нэгэн цагт хүчирхэг Ражагийн эзэмшилд асар их хөрөнгө байсан бөгөөд тэд долоон баатарлаг хүүтэй байв. Тэдгээрийн удирдсан армийг ялагдашгүй гэж үздэг байв. Тэд олон гайхамшигтай ялалт байгуулж, эргэн тойрны бүх ард түмэн, овог аймгуудыг байлдан дагуулж байсан хэмээдэг.

Эрхэмсэг бардамнал ахан дүүсийн зүрх сэтгэлийг өөрчилж, эд хөрөнгө эрх ямба тэдний сэтгэлийг сохолсон тул тэд Тэнгэрийн армийн удирдагч Шиватай өөрсдийгөө сорихоор болжээ.

Ууртай бурхан ах дүү нар болон бүхэл бүтэн армийг шатаахаар тэнгэрээс галт сум харвав. Тэдний хотод галан бөмбөлөг шидэж, мянган нарнаас илүү хүчит гэрэлд бүгд хуйхлуулжээ.

Дэлхийг бүхэлд нь цочирдуулсан аймшигт цохилт ирж, нийслэл хот юүлүүр мэт газрийн гүнээ доош унав. Дараа нь энэ газарт уулын нуур үүссэн хэмээх домогтой.

Харин хаа нэг газар агуйд Ражагийн тоо томшгүй олон эрдэнэс булаастай нуугдаж байдаг.

Баттерфилд домогт хөндийг олж, эртний эрдэнэсийг эзэмшихээр шийджээ. Тэрээр гарнизоноос хэдэн арван цэргийг командлан явж, ууланд очсон экспедиц олон өдрийн турш үр дүнгүй хайлт хийсэн ч отрядынхан гүн хавцалд орж, хоёр талдаа чулуун хананд шахагдан явсан ч аажмаар өргөжиж тэлсээр цэргүүд өргөн хөндийд оров.

Цэнхэр өнгийн устай бөөрөнхий нуурын давалгаанаас цаашхи нөгөө эрэг дээр эртний балгас харагдаж байв. Усны ирмэг дээр шахуу боссон өндөр эгц хадан цохио тэднийг балгас дээр хүрэх боломжийг олгоогүйгээр барахгүй хажуугийн эрэг ой модоор хучигдаж, нуурыг гатлах ганц зам байгааг харсан байна. Тэд буудаллаж, хамгаалагчдыг томилон унтахаар хэвтэцгээжээ.

Маргааш өглөө нь ахмад майхнаас гарахад бүх цэргүүд ул мөргүй алга болсныг олж мэдэв.

Ахмад нуурын эрэгт ойртон аймшигтай дүр зураг харсан тул ухаан алдахаасаа өмнө агуйд мөлхөн орж, тэнд нас баржээ. Түүний өдрийн тэмдэглэлд Баттерфилдийн экспедицийн эхний өдрөөс эхлэн сайтар тэмдэглэгдсэн үйл явдлууд, нууц тэмдэглэлүүд байсан.

Өдрийн тэмдэглэлийг тайлж уншсаны дараа Грэм Дикфорд Долоон үхлийн хөндийн байршлыг нарийн нягт нямбай тогтоож чаджээ. Тэрээр бүх зардлаар Ражагийн эрдэнэсийг эзэмшихээр шийдсэн бөгөөд хэд хэдэн найзуудаа экспедицид оролцуулах ажил хийжээ. 1902 онд эрдэнэсийн анчид уул руу очсон ч тэднээс сураг гаралгүй хэсэг хугацааг үдэв.

Харин гэнэт гарч ирсэн бүдүүн эр тосгон руу ирэхдээ галзуурсан мэт арьс нь аймшигтай түлэгдэлтээс болж толгойн үс, сахал нь шатаж хамар нь унасан байсан тул галзуурсан хэмээгээд түүнийг эмнэлэгт хэвтүүлжээ. Гурван хоногийн дараа өвчтөн аймшигтай шаналж нас барсан хэмээх яриа байна.

Эрх баригчид энэ хачирхалтай үйл явдлыг мөрдөх тухай бодож ч байгаагүй. Хэд жилийн дараа 1906 онд засгийн газарт Дикфордын экспедицийн сураггүй алга болсон гишүүдийн нэгний хамаатан садны шаардлагаар эрдэм шинжилгээний экспедиц байгуулан тухайн газар луу явцгаажээ.

Тэд гайхалтай мэдээлэл цуглуулсан. Энэ хөндийд буй хавцалуудад зөвхөн тэндээс олддог аюултай хорт могой байдгийг олж нээсэн.

Нэг удаа экспедицийн гишүүн шүдэнз зурснаас болж агаарт гал асч хамт байсан хоёр хүн шатсан

1911 онд Долоон үхлийн хөндийд өөр тоноглогдсон экспедиц очжээ. Гэвч долоон оролцогчоос тав нь шууд үхсэн Амьд үлдсэн хоёр хүн маш их айж замаа харалгүй зугтан, маш их бэрхшээлтэй учирсан ч амьд үлдэж чадсан юм. Хөндийд хийсэн хамгийн сүүлчийн экспедиц 1919 онд явагдсан. Энэ удаад нуураас ялгардаг хийн хор нь бүх үхлийн шалтгаан болсон гэж эрдэмтэд дүгнэлт хийжээ. Хийн маск, тусгай хувцас өмсөж, хавцлын хүртээмжтэй хэсгийг шалгаж, 17 араг ясыг илрүүлэв. Дараа нь ууланд авирах чадвартай гурван судлаач нуурын нөгөө талд байсан балгас руу хурэхээр, эгц хадан цэгт авирч, хадныхаа хажуугаар буухаар шийджээ.

Хийн маск өмсөн авиралт хийхэд хэцүү тул маскаа тайлан дээш авиран гарч, гараа даллан, доор үлдсэн нөхдүүд рүү ямар нэг юм хашгирав. Гэвч гурвуулаа гэнэтхэн огцом доошоо үсрэн нуурын усанд унасан байдаг.

Үүний дараа колоничлолын эрх баригчид долоон үхлийн хөндийд зочлохыг хориглосон бөгөөд үүнийг бие даасан Энэтхэгийн засгийн газар батлав. Эрдэмтэд хүний ​​биед ийм сөрөг нөлөө үзүүлдэг шалтгаан нь нуурнаас ялгардаг, шатамхай хүхэрлэг шинж чанартайд байдаг хэмээсэн.

Энэ нуурт 25 мянган жилийн тэртээ эртний супер соёл иргэншилт ард түмэн, хүчирхэг цөмийн бөмбөг дэлбэрснээс юүлүүр болсон гэсэн таамаглал байдаг. Эдгээр "бурхдын дайн"ы тухай мэдээлэл Энэтхэгийн Ведасын туульст, тэр дундаа Махабхаратад байдаг. Эдгээр эртний тулалдааны үр дагавар одоо ч хүмүүст нөлөөлж байна.

СайханУул